Sebzeli Kek ve Zulfu Livaneli ve Yine Gurbet

Fotograf makinam bozuk bu aralar. Tamir icin, tamirciye gitti, daha dogrusu fabrikaya geri gonderildi. Amerika'da da oluyor boyle seyler. Sigortasi da oldugu halde, tamir etmek yada yenisini gondermek icin bin dereden su getirdiler. Yani bu aksam ki yemek tarifi zuladan:)). Sebzeli Kek .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cocukken her sabah babamin radyodan dinledigi yurttan seslerle uyanirdik. Simdi hala sabahlari radyoda yurttan sesler var mi bilmiyorum. Ama benim kulagimdan "yurttan sesleri dinlediniz" sozu hic gitmedi. Bazen de sinavlara calismak icin sabahladigimda, uyanik kalmak icin radyoyu acar ve yurttan sesleri ben yakalardim. Sanki uzerinden milyonlarca yil gecmis gibi.

Bu satirlari yazarken bir yandan da televizyonda Zulfu Livaneli'nin roportajini dinliyorum. Zulfu Livaneli'nin sarkilarini da, kitaplarini da hep cok sevmisimdir. Sarkilarina, kitaplarina insan sevgisini cok guzel yansitan ve son derece de mutevazi biri. Bence zamanimizda iki kitapla havalara girenlere cok guzel bir ornek Zulfu Livaneli. 1984-1988 yillari arasinda, ITU'de okurken, Insaat Fakultesine geldiginde ilk defa gormustum onu. Malzeme laboratuvarini hinca hinc Zulfu'yu dinlemek icin doldurmustuk. O kadar guzel bir sohbeti vardi ki... Seneler sonra bile konusmasi hafizamdan gitmedi. Bazi insanlari iste digerlerinden ayiran, bence, yalniz yetenek degil. Yetenegin guzel bir karakterle butunlesmesi.

Livaneli sanki tv'de "karli kayin ormaninda" sarkisini benim icin soyluyor. Bir suredir hic bir sey yapmaya hevesim yok. Vatan ozlemi yine cok agir basmaya basladi. Gurbet acisi hic bitmiyor. Sevdiklerim hayatta iken onlari yitirmis olmak duygusu da mahvediyor beni. Ustelik Istanbul burnumda tutuyor. Bazen gozlerimi kapatip, dolastigim sokaklari, ilkokulu, lisemi, universiteyi, Nakkastepeyi, Beylerbeyini, Salacagi gozumun onune getirmeye calisiyorum. O kadar guzel bir yerde okudum ki... Ortaokul ve lisede iken, oturdugum siradan Uskudar'a yanasan vapurlarin siren seslerini duyar, vapurlari oturdugum siradan seyrederdim. Tam 14 yil Bogaz koprusunu gecerek, Baglarbasi-Maslak arasinda mekik dokudum. Bogazi her gecisimde "bu kadar guzel baska hic bir yer olamaz" diye dusunurdum. Ve bugun yine hala aynisini dusunuyorum.

Hele gunesli gunlerde o Uskudar-Besiktas vapurunun alt katina, disarda ki siralara oturup, simit yemeye bayilirdim. Sanki denizin icindeymisim gibi gelirdi hep. Ve ben hepsini biraktim. Bazen o gunleri ben gercekten yasadim mi diye dusunuyorum. Yoksa bunlar yalnizca bir hayal mi? Biliyorum ki bu yazdiklarimin ne buyuk aci oldugunu ancak bu duyguyu yasayanlar bilir. Insan olmeden once nasil butun hayatini gozunun onunden gecirirse, iste gurbetteyken de butun hatiralarini, gecmisinde yer alan herseyi hatirlamaya zorluyor kendini. Cunku o hatiralarin yerini hic bir sey dolduramiyor. O yuzden hep orada yasiyor, ve orada yasamak istiyor.

KARLI KAYIN

Karlı kayın ormanında

Yürüyorum geceleyin

Efkarlıyım efkarlıyım

Elini ver nerde elin

Memleket mi yıldızlar mı

Gençliğim mi daha uzak

Kayınların arasında

Bir pencere sarı sıcak

Ben ordan geçerken biri

Amca dese gir içeri

Girip yerden selamlasam

Hane içindekileri

Yedi tepeli şehrimde

Bıraktım gonca gülümü

Ne ölümden korkmak ayıp

Ne de düşünmek ölümü

Beste: Zulfu Livaneli Siir:Nazim Hikmet

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~