Yemek yapmak istemedigim tembel anlarimin cogunda, diger cok sevdigim hobim olan bahceme veririm kendimi. Otlari koparirim, agaclarin diplerini capalarim, ciceklerin dibine gubre sererim, agaclarimla, ciceklerimle konusurum. Rahatlatir beni toprakla hasir nesir olmak. Ciceklerin, agaclarin sessiz sesi , bazen insanlarin gurultulu sesinden daha iyi gelir bana, huzur bulurum o sessizlikte. Sinirlerim yatisir. Her gecen gun daha kotuye giden, iyilerin sayisinin gittikce azaldigi, daha rekabetci bir dunyada, bence herkesin boyle huzur duyabilecegi hobisinin olmasi lazim. Lazim ki hayatin guclukleriyle basa cikabilelim.
Bu resimlerde iste boyle zamanlardan birinde cekildi. Benim bahceyle ugrastigim bu anlarda, sagolsun cocuklarin ac kalmasina kiyamayan kocam, yemek isini halletti. Alabalik izgara ve mevsim salatasi. Ben de rahatca ortancalarimla ilgilenebildim. Elma agacimla, seftali, limon agaclarimla konusabildim.. Sonra bir baktim ki, evime ziyaretciler gelmis. Pembe yasemin cicegimin uzerine kus yuva yapmis. Demekki bahcemi sevmis, kendine ev yapmaya uygun bulmus:). Sevindim. Bir sure kaldilar, sonra nereye bilmem, cekip gittiler..Iki yaz da ust uste bahceme yeni ogul arilar gelmisti. Arada bir de yuva yapan kuslar..Hos gelmisler..Umarim yollari acik olmustur, kendilerine kalici yuva bulabilmislerdir. Disaridaki kotu dunyaya karsi kendilerini koruyabilmislerdir.
3 yorum:
olsunda bir karış toprak olsun t,yeterki tubacığım,
baksana bereketine renklerine...
güller ortancalar bana selam söylemediler mi ? :)
soylediler Nunu'cum, kucak dolusu sevgiler gonderiyorlar sana, yasemin ve gul kokulariyla beraber..
ben hepsini sana hediye ediyorum
ozaman...
bir gün kahve içerken, kulaklarımı çınlat lütfen emi,o güzelim pembe ! ortacanlarla.
Yorum Gönder